پرسش:آیا ناسزا گفتن به منظور دشنام به غیر مؤمن یا غیر مسلمان جایز است؟

پاسخ:باسمه سبحانه: جایز نیست. والله العالم.

پرسش:آیا نوشتن ناسزا در رسانه های اجتماعی اگر مستلزم توهین به مؤمنان نباشد، جایز است؟

پاسخ:باسمه سبحانه: اگر در آن فضا، مؤمنی باشد که می خواند یا می شنود و حکم آن را می داند، حرام است. والله العالم.

پرسش:حکم ناسزا گفتن با همسر مثلاً برای لذت بردن چیست؟

پاسخ:باسمه سبحانه: اگر سخن ناسزا از خود آن دو زن و شوهر فراتر نرود مانعی ندارد. والله العالم وهو الهادی.

پرسش:آیا ناسزا گفتن از سر شوخی و مزاح، حتی اگر به ندرت اتفاق بیافتد یا عادت شده باشد اما به صورتی که به هیچکس توهین نشود، حرام است؟

پاسخ:باسمه سبحانه: جایز نیست. والله العالم.

پرسش:آیا به زبان آوردن ناسزا، درحالی که هیچ شنونده ای وجود ندارد، جایز است؟

پاسخ:باسمه سبحانه: اگر در آن توهین به شخصی نباشد، جایز است؛ اما مفاد برخی روایات حاکی از آن است که مؤمن نباید ناسزا بگوید. والله الهادی وهو العالم.

پرسش:در مسجد ما فرشی وقفی است که نام واقف بر آن نوشته شده و نام وی عبد الباسط یا عبد الله یا عبد الهادی است. نمازگزاران نیز بر روی این فرش پا می گذارند و راه می روند. آیا این کار اشکال دارد؟

پاسخ:بسمه سبحانه؛ شایسته است از پاگذاشتن بر کلمه «الله» اجتناب شود، ولو اینکه بخشی از نام شخص باشد، مانند عبد الله. برای اجتناب از این مساله باید این نام با رنگ یا مانع دیگری مانند دوختن یک قطعه پارچه بر روی آن مخفی شود. والله العالم

پرسش:آیا فحش و دشنام در زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله) با زمان ما متفاوت بوده است؟

پاسخ:بسمه سبحانه؛ فحش و دشنام معنای واحدی دارند که با تغییر زمان تغییر نکرده است و اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره عمرو بن ود عامری فرمودند: «چه کسی دهان این سگ را می بندد؟» تنها توصیفی از حالت پستی و فرومایگی اوست. این کلام را حضرت زمانی فرمودند که او بر خیمه ایشان حمله برد. این سخن مانند کلام امام حسین (علیه السلام) است که درباره عبید الله تعبیر «حرام زاده پسر حرام زاده» را به کار بردند، که این تعبیر سب و فحش نیست، بلکه تنها بیان حقیقت شخص است. والله العالم

پرسش:ممکن است بدانیم آن چهار نفری که در زیارت عاشورای معروفه لعن شده اند چه کسانی هستند؟ آیا امکان دارد که مقصود، خلفای سه گانه باشند؟

پاسخ:بسمه سبحانه؛ توجه داشته باشید که انشاء کننده این زیارت شریف –معصوم (ع)، یا خداوند متعال، از این جهت که به نظر برخی این زیارت حدیث قدسی است – اراده کرده است که مقصود از اول و دوم و سوم را مخفی کند و باید از گمانه زنی اجتناب کرد. این روش اهل بلاغت است که بر طبق مقتضای حال سخن می گویند و خداوند متعال نیز در کتاب خود چنین کرده است؛ بخش قابل توجهی از آنچه در قرآن آمده را بر عموم مردم پنهان نموده و معرفت آن را تنها به خودش و به راسخون در علم اختصاص داده است و البته به نظر غیر امامیه، علم به تاویل متشابهات را به خودش اختصاص داده است. وقتی مقتضای حکمت و بلاغت این باشد، دیگر گمانه زنی هیچ سودی ندارد، بلکه ممکن است در حکم نسبت دادن چیزی باشد به انشاء کننده این زیارت که خود او اراده نکرده است. این چیزی است که شایسته است گفته شود، گرچه ممکن است کسی بتواند از طریق قرائنی که در خود زیارت وجود دارد و نیز قرائن موجود در دعای پس از آن (دعای علقمه) و نیز با تامل در قرآن و احادیث و روایات، مقصود از اول و دوم و سوم را مشخص کند، که البته یقین به آن ممکن نیست. والله الهادی وهو العالم